Błąd systemu

Niemiecka Nagroda Filmowa 2020: Najlepszy film fabularny, Najlepszy reżyser, Najlepszy scenariusz, Najlepsza aktorka (Helena Zengel), Najlepsza pierwszoplanowa rola aktorska (Albrecht Schuch), Najlepsza drugoplanowa rola aktorska (Gabriela Maria Schmeide), Najlepszy montaż, Najlepszy dźwięk
MFF w Berlinie 2019: Srebrny Niedźwiedź, Nagroda im. Alfreda Bauera
Golden Lynx FEST Espinho: Najlepszy film
Transsilvania IFF 2019: Nagroda Publiczności
Transatlantyk Łódź 2019: Nagroda Publiczności
Europejska Nagroda Filmowa 2019: nominacja (Najlepszy Film, Najlepsza Europejska Aktorka - Helena Zengel)

Zdobywca Srebrnego Niedźwiedzia na Berlinale 2019 i laureat Niemieckiej Nagrody Filmowej w aż ośmiu kategoriach.

Benny, dziewięcioletnia bohaterka filmu Nory Fingscheidt, nie jest, delikatnie mówiąc, łatwym dzieckiem. Naznaczona traumą, oddana przez bezradną matkę pod kuratelę Jugendamtu, osławionego niemieckiego ośrodka opiekuńczego dla dzieci i młodzieży, nie daje się wtłoczyć w wyznaczone przez wychowawców ramy funkcjonowania w otaczającym ją świecie. Jeśli nie czuje się komfortowo, jeśli coś jej się spodoba, jeśli ktoś chce jej coś narzucić lub ją do czegoś zmusić, Benny protestuje i broni się tak, jak potrafi: krzykiem, atakiem furii, agresywnym zachowaniem, niekiedy próbuje stosować przemoc. Dziewczynka ma za sobą liczne pobyty w klinice psychiatrycznej, nie udało się jej też umieścić w żadnej zastępczej rodzinie, przed jej nieznośnym charakterem kapitulują kolejne domy dziecka. Jedyną osobą, która znajduje z Benny nić porozumienia jest Micha, przydzielony jej specjalny opiekun, pracujący na co dzień z najtrudniejszą, zagrożoną przestępczością młodzieżą. I kiedy między nim a dzieckiem rodzi się jakiś rodzaj więzi, której bohaterka filmu tak bardzo potrzebuje, okazuje się, że kłóci się ona z zasadami zawodu, który wykonuje Micha i młody opiekun musi zniknąć z życia swojej podopiecznej.

Reżyserka portretując w swoim filmie system opieki nad dziećmi pozbawionymi możliwości dorastania w rodzinnym domu stawia pytanie o jego sens. Bo czy można wychowywać kogoś bez zapewnienia mu jakiejkolwiek zastępczej więzi, skoro ta prawdziwa relacja z kimś bliskim nie może zostać zaspokojona?